Początkowo główną rolę żeńską miała zagrać Hilary Swank, ale musiała zrezygnować ze względu na inne zobowiązania zawodowe.
Początkowo realizacją filmu byli zainteresowani Brad Pitt i Marc Forster, a następnie Ryan Gosling i Craig Gillespie.
Gael García Bernal interesował się rolą w tym filmie.
Jared Leto schudł ponad 13 kg do swojej roli.
Film miał powstać już w połowie lat 90., z Dennisem Hopperem jako reżyserem i Woodym Harrelsonem jako odtwórcą roli Woodroofa, jednak z powodów finansowych produkcję wstrzymano.
Gdy Ron wpada do samochodu po opuszczeniu mieszkania z powodu eksmisji, na jego klatce można dostrzec cień kamery.
Gdy Eve wchodzi do szpitalnej sali, w której leży Rayon, w szybie przed nią można dostrzec odbicie operatora kamery.
Gdy Ron wchodzi do domu, a jego przyjaciele i pacjenci wiwatują na jego cześć, odbicie kamerzysty widoczne jest w jego okularach na chwilę przed ich zdjęciem.
W scenie, w której Ron namawia dr Saks do wypisania recept i nakłada jej sombrero na głowę, drzwi za jego plecami są na przemian otwarte i przymknięte w poszczególnych ujęciach.
Gdy Ron siedzi podczas rodeo na byku, czekając na otwarcie bramy, pomiędzy ujęciami jego dłoń zmienia położenie na szczeblach klatki.
Zidovudine to jeden ze środków leczniczych, które Ron gromadzi w swoim motelu dla swoich klientów. Jednak skrót tego leku brzmi w rzeczywistości AZT, którego zażywania Ron stanowczo odradza wszystkim swoim "pacjentom".
Podczas pobytu Rona w Amsterdamie można ujrzeć tramwaj i znaki drogowe powstałe później niż czasy, w których osadzona została fabuła.
Jednym z leków, które Ron zażywa w łazience, jest produkowany dopiero od 2008 roku Bystolic.
W jednej z początkowych scen, podczas zbierania pieniędzy z zakładów, widać dziesięcio- i dwudziestodolarowe banknoty w nowszych wersjach niż były w obiegu w 1985 roku.
Gdy Ron i dr Saks popijają piwo na schodach w domu, można dostrzec nową etykietę napoju, która nie była w sprzedaży w czasach ukazanych w filmie.
W scenie w domu dr Saks widać butelkę wina Cupcake, które zaczęto wytwarzać dopiero w 2008 roku.
Model telewizora dr Saks pochodzi z początku XXI wieku.
Gdy Ron (Matthew McConaughey) wraca z Meksyku po raz pierwszy, prawdopodobnie w roku 1987, w czasie kontroli na granicy okazuje strażnikowi paszport. Paszporty nie były jednak wymagane do przekroczenia granicy amerykańsko-meksykańskiej aż do 2008 roku.
Ron Woodroof (Matthew McConaughey) nosi w filmie okulary Ray Ban P. Ich sprzedaż rozpoczęła się jednak po roku 2000.
W jednej z pierwszych scen, rozgrywającej się w 1980 roku, w tle pojawia się baner reklamowy browaru Bud Light. Piwo tej marki jest jednak sprzedawane dopiero od 1982 roku.
W scenie w supermarkecie, która miałaby rozgrywać się w 1986 roku, pojawia się stojak z wyświetlaczem, reklamujący zupy firmy Campbell Soup. Stojaki te zostały jednak wprowadzone na rynek w 2003 roku.
W siedzibie Dallas Buyers Club wisi plakat, na którym widnieje Lamborghini Aventador, auto produkowane od 2011 roku, podczas gdy akcja filmu rozgrywa się w latach 80.
W domu Eve widać lodówkę z wykończeniem ze stali nierdzewnej. Ten typ wykończenia, nie był powszechnie dostępny, do późnych lat dziewięćdziesiątych.
W 1985 roku dr Sevard używa modelu stetoskopu firmy Littmann, który opracowano dopiero w 1987 roku.
Kiedy Ron wracając z Japonii ma atak serca, chwyta się za prawą stronę klatki piersiowej, zamiast za lewą.
Kiedy Ron dowiedział się, że jest nosicielem wirusa HIV, na ścianie za nim widać gniazdo RJ-45. Chociaż sam standard istniał już w 1985 roku, jego wykorzystanie nie było jeszcze powszechne.
Kiedy Ron dowiedział się, że jest nosicielem wirusa HIV, jest rok 1985. Nazwa HIV, została stworzona przez Międzynarodowy Komitet Taksonomii Wirusów dopiero w maju 1986 roku.
Zdjęcia do filmu kręcono w Nowym Orleanie (Luizjana, USA).
Matthew McConaughey do roli chorego na AIDS Rona Woodroofa schudł ponad 17 kilogramów.
Kręcenie zdjęć rozpoczęto 11 listopada 2012 r.
Z powodów ograniczeń finansowych na planie nie używano dodatkowego oświetlenia, które zazwyczaj jest stosowane przy kręceniu zdjęć. Nie było też żadnych próbnych ujęć.
Film był tak niskobudżetowy, że (nagrodzona wszak potem Oscarem) charakteryzacja musiała się zmieścić w przewidzianym budżecie... 250 dolarów.